Ismail wil een verhaal vertellen. Zijn verhaal. Persoonlijk en ‘met allemaal dingen die je nog niet van hem wist’. Over leren en groeien, ouder en wijzer worden. En het goede voorbeeld geven. Iets wat hij maandag bij RTL Late Night wat mij betreft niet deed. In de verste verte niet. Waarschuwing: dit is een opiniërend blog, geen wijze les.
Treiteren is iets anders dan pesten, aldus Ismail. Wat hij deed was gewoon boos zijn mening geven. Hij was zich er niet eens van bewust dat hij anderen raakte. Dit ondanks joelend publiek – zijn stoere matties – en de draaiende smartphonecamera. Ismail wilde zijn volgers de waarheid laten zien. Een realiteit van klootzakkies en meelopers.
Nu heeft Ismail spijt en wil hij het goede voorbeeld geven. Maar welk voorbeeld is dat nu precies? Een lesje in de Nederlandse taal met zijn ‘dat’ en ‘die’ meisje? Snel centjes verdienen, zeg maar ‘ondernemen’? Inspiratie voor jongeren om vaker of sneller sorry te zeggen? Wat mij betreft sorry zeggen zonder spijt te hebben.
Ik zag maandagavond hoe hij gedurende de uitzending continu keek op horloge en telefoon. Wilde hij weg? Verwachtte hij directe reacties via WhatsApp? Hij wilde vast de Tweets checken. In de reclametijd zag ik hem een amuserend gesprekje voeren met de dame naast hem, een pestdeskundige, wat eruitzag alsof hij vond dat dit moest. Het oogde verontrustend, ik schreeuwde bijna tegen het televisiescherm: “trap er niet in”. Ismail heeft handige trucs aan zijn straattijd overgehouden, dat moet ik hem nageven. Een dekentje spreiden voordat alle aanwezigen in de valkuil van wenselijk gedrag vielen.
Ik wil sorry zeggen tegen Ismail. Sorry dat ik hem niet geloof. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hier iets wordt opgevoerd. Ik vrees voor een – al dan niet tijdelijk – gebrek aan zelfreflectie, het grote vermijden van de hand in eigen boezem. Eigenlijk zie ik vooral een jongen die graag leuk gevonden wordt. En geld op zijn rekening wil. Jemig, TEDx kwam op mij al over als blasé, maar nu Ismail er een lesje troetelen komt geven, hoef ik helemaal niet meer. En dit zeg ik zonder spijt te hebben.