Met de meeste mensen kan ik prima door een deur. Maar dat lukt mij niet met mensen die alles wat een ander meemaakt om zichzelf laten draaien. Ik noem ze emotiedieven. Ze jatten lief en leed, ongevraagd en ongepast, zonder blikken of blozen. Gewoon, pal onder je neus. Emotiedieven smeren het liefst al hun kots …
De man vroeg de verkoper van de Daklozenkrant om een gunst. Of beter gezegd: een dienst. “Als je mijn boodschappen naar de auto brengt daar verderop, krijg je een centje van me.” De krantenman deed het, liet zijn stapel gedrukte levenslittekens achter bij de ingang van de supermarkt en duwde een winkelwagen vol met vijflaags …
“Wat doe jij nou” vroeg ik hem. De bovenbuurman stond in niets meer dan zijn onderbroek te stofzuigen. In mijn badkamer. Ik zat volop in een verhuizing en kwam nog even langs om wat spulletjes te halen. “Oh, ja. Hoi. Ik dacht: ik help je even.” Los van het feit dat ik hem nooit om …
De geur is niet te harden. Bij het opentrekken van de deur komt de gruwelijke lucht mij tegemoet. Ze heeft zitten kakken en doet nu alsof er niks aan de hand is. Gatverdamme! Of…Eerlijk zeggen: vind jij poepen op het toilet van een restaurant of café ook niet kunnen? Ik stel niet dat ik erop …
Op verzoek van Zorg Diensten Groep (specialist in postmortale zorgdiensten) schrijf ik twee documenten -Visie en Kwaliteitszorg- voor de aanbesteding van het mortuariumbeheer in het ziekenhuis en een offertetekst voor partners.