Tegenwoordig bevragen we elkaar over het uitblijven van een like in plaats van een mening en ondanks dat we het niet willen, knaagt het toch als die ene vriend geen of een bijtende opmerking plaatst. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, geldt in sociale media niet. Er wordt wat afgebrand en beledigd, alsof we massaal behoefte hebben aan een uitlaatklep. Alles wat vroeger achter de schermen gebeurde – roddelen, stoom afblazen, persoonlijke irritaties en frustraties – gebeurt nu recht in je digitale gezicht.
Picture or it didn’t happen. Dit is het hedendaagse uitgangspunt. Geen weekendje weg zonder PicCollage, geen verre reis zonder een 200 foto’s tellend album en geen training zonder check-in op de sportschool. Ik steek hand in eigen boezem: ik doe het ook. Soms voelt een lege tijdlijn alsof ik niets doe. Waarom is dit? Hoe deed ik dat vroeger?
Tot mijn negentiende levensjaar had ik geen mobiele telefoon. Mijn eerste toestel had een antenne en eendimensionaal scherm. Relaties verbrak ik al huilend tegenover mijn niet langer beminden. Afspraken kwam ik na. Het alternatief was telefonisch afzeggen. Met andere woorden: bellen naar een vast telefoonnummer met het risico eerst een ouder, grote broer of zus aan de lijn te krijgen. Om nog maar te zwijgen van de uitleg die ik als verplichting voelde wanneer ik aangekondigd afhaakte. Totaal geen zin in.
Hoe ik presteerde bij het sporten ging als een lopend vuurtje. Daar was geen Facebook voor nodig. Op welke school ik zat was geen geheim. Jongens die heimelijk verliefd op mij waren, vroegen rond in hun vriendenkring. Geen zoekacties op internet, niet speuren naar profielen. Bij wederzijdse verliefdheid volgde een fantastische briefwisseling; zo’n beetje iedere zaterdag lag er een handgeschreven liefdesbrief in de bus. Heerlijk was het om deze te lezen, en nog een keer. De rest van de zaterdag besteedde ik aan het opstellen van een brief die al zijn romantische woorden overtrof.
Wanneer ik mij verveelde pakte ik nog maar eens een boek uit de kast. Of ging ik fietsen. De natuur in. Bij een vriendinnetje langs. Op onderzoek in de voorraadkast. Verhalen schrijven. Alleen naar het duinmeertje om te zonnen. Rummikuppen bij oma en oudtantes. Dat ik aankwam of afviel ging niemand ene reet aan. Over actuele thema’s discussieerde ik bij maatschappijleer en godsdienst, anderen voor lul zetten deed ik niet. En toch ben ik zeker niet het braafste meisje van de klas en beken ik mijn zonden. Want ja, ook ik ‘zit’ op sociale media.
Ik bekijk echter met minder plezier alle tijdlijnen. Onlangs kwam ik erachter dat een groot deel van de tijdlijnvervuiling op Facebook veroorzaakt werd door honderden aangevinkte interesses. Ik ontdekte dit door in godsnaam eens te klikken op ‘waarom zie ik dit?’ Moet jij ook eens doen. Marketingbluffers en commercieboeven weten berichten te plaatsen waarmee jij met één klik plots geïnteresseerd bent in onderwerpen als voetbal (?), vuurwapens (!) en Lil’ Kleine (…). Ik ben uren bezig geweest met het uitvinken van deze interesses. Een ware revelatie: sociale media draaien niet om gewoon doen, maar om gewoon doen. Een kwestie van klemtoon.
Tot schrijfs (gekke smiley).
😝 heerlijk
Verzonden vanuit Outlook
________________________________
Van: IreneCampfens
Verzonden: donderdag 17 augustus 2017 16:06
Aan: rosita-s@live.nl
Onderwerp: [New post] Sociale kwelling
IreneCampfens posted: “Tegenwoordig bevragen we elkaar over het uitblijven van een like in plaats van een mening en ondanks dat we het niet willen, knaagt het toch als die ene vriend geen of een bijtende opmerking plaatst. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, geldt in sociale med”