Oranjebitters

Er zijn twee typen mensen: zij die bij oranje het tempo verhogen en naar de overkant knallen en zij die dat niet doen. Ik behoor tot de laatste categorie. Wanneer ik het stoplicht nader en zie hoe het van groen naar oranje verspringt, matig ik mijn snelheid al. Meestal voel ik de zin niet om mij te haasten. Om mij heen schieten dan de drammers, jakkeraars en coole types voorbij. Zij maken een statement door te laten zien waar het oranje licht voor bedoeld is. In hun ogen bestaat deze kleur om hen te dienen.

Ik noem deze fietsers de oranjebitters. Ze staan symbool voor de samenleving zoals deze in mijn ogen georganiseerd is. De conformisten, zij kijken zelfs bij groen licht nog drie keer voordat ze gaan. De functionalisten, groen is gaan en rood is stoppen. Oranje bestaat niet. De rebellisten, zij steken het liefst over wanneer het rood is. De oranjebitters, zij kicken op een lelijke kleur en geven af op eenieder die dit niet doet. Ik voel bij het afremmen de verwondering, de dwingende blikken. “We mogen gewoon hoor” en “oranje is geen rood” vliegen mij dan om de oren.

Het is niet eens dat ik niet durf, ik heb gewoon geen zin. Ik doe aan mindful fietsen, in het hier en het nu. Met aandacht en rust. Het oranje licht is mijn rozijn op de tong. Ik voel ‘m, ik ervaar ‘m. Ik gniffel wanneer ik zie hoe de oranjebitters alsnog aan de andere kant van de straat moeten wachten op hun conformistische of functionalistische vrienden. Ja, dan ben je eerder aan de overkant. En dan? Stel je een samenleving voor waarin fietsers massaal bij oranje zouden oversteken. Dat mislukt. Zoals alles wat we en masse proberen te doen, mislukt.  Het driefasensysteem van het Nederlandse stoplicht is effectief. Laten we kleur bekennen.