Soms hoor ik mensen dingen zeggen die ik prachtig vind. Van die dingen die blijven plakken en ik een jaar later nog uit mijn hoofd weet na te zeggen. Ze hebben geen idee dat hun woorden kleven. Dat hun uitspraken als plakstiften zijn. Ik gun ze een podium.
Liefde
Televisieprogramma Een huis vol. Jay, alleenstaande vader van vijf kinderen, is niet alleen een lieve papa voor zijn eigen kroost; ook zorgt hij graag voor andermans kinderen. Nou ja: hij coacht het voetbalteam waar zijn zoons in spelen. Een voetbalteam dat traint in een ‘wat minder goede wijk van Rotterdam’. En dat doet hij met verve. Vanaf de zijlijn deelt Jay levenslessen met de jonge binkies. Een van de jongens, hooguit tien jaar, spreekt hiervoor zijn waardering uit: “Hij toont gewoon liefde tegen de buurt aan.” *Smelt*.
Autisme
Wie kent Kees Momma niet? Sinds hij samen met zijn ouders te zien was in de documentaire Het beste voor Kees, weten velen hoe autisme er nou echt uitziet. Of kán uitzien, beter geschreven. De moeder van Kees kwakkelt met haar gezondheid. Grote kopzorgen voor het gezin. Maar eigenlijk zijn die er altijd voor Kees. Er is veel voor nodig om hem in goeden doen te krijgen, en te houden. Zijn inmiddels 83-jarige vader probeert uitleg te geven: ‘Het ondraaglijk lijden van Kees is niet aantoonbaar. Het is heel moeilijk voor iemand met autisme om gelukkig te zijn; het gaat voor hem om de hoogtepunten. Die ervaart hij – gelukkig – wel‘. Die komt binnen.
First Dates
Wonderlijke vrijgezellen met frappante verhalen. Een vrouwelijke kandidaat vertelt haar date dat ze na het overlijden van haar vader met iemand in contact kwam die zich voordeed als psycholoog (huh?). Kandidate zat niet goed in haar vel, voelde zich ziek. De pseudopsycholoog liet dus haar bloed onderzoeken op enge ziektes (nog meer huh?). De uitslag kwam bij hem binnen (normaal gaat zoiets via de huisarts); hij vertelde haar dat ze HIV besmet was. Maar dat bleek jaren later helemaal niet zo te zijn. Ergens anders in het restaurant vertelt een kandidaat dat zij eigenlijk nog nooit “langdurige, kortstondige, beginnende relaties” heeft gehad. Precies in die volgorde. Juist.
Trein
Een geliefde plek om mooie verhalen op te vangen: de trein. Achter mij zit een stel. Onduidelijk of het geliefden, vrienden, collega’s of broer en zus zijn. Wel duidelijk is dat ze wat met spiritualiteit hebben. “Ik zit het liefste in een tweezits, dat geeft het gevoel van een baarmoeder”, zegt persoon a tegen persoon b. Zelf moet ik deze uitspraak even laten indalen, maar persoon b begint direct over iets anders. Over aanvoelen en healen. Oh, mijn god. “Zijn er dingen die ik telepathisch naar je over kan maken?” zegt b tegen a. Wat? Wat? Wat! Niemand kijkt op, of om. In welke dimensie ben ik beland?
Ik verzamel kleefwoorden en plakzinnen en bewaar ze op mijn spreekwoordelijke prikbord: de notitie-app, in mijn hoofd of ouderwets op papier. Mijn hobby: lekker knoeien met de kleefpasta voor mijn ziel. Dat maakt me blij.