‘Waarom heb jij eigenlijk kinderen?’ Hoe vaak is jou deze vraag gesteld? Ik durf te wedden dat dit op één, hooguit twee handen te tellen is. Weet je hoe vaak mij gevraagd is waarom ik geen kinderen heb? Ik heb minstens twee nullen nodig om dat in een getal uit te drukken. Los van het feit dat ik het een impertinente vraag vind, vind ik het vooral ook een moreel vonnis om als niet-ouder in een hoek gedreven te worden. De hoek van de gefrustreerde, beschadigde en bovenal in ontkenning verkerende mens.
Pseudopsychologie
Want hoe bestaat het dat je je natuurlijke verlangens zo negeert? Daar moet iets aan ten grondslag liggen. Een angst of onzekerheid, pijn uit het verleden of een zekere levensvisie misschien. De invulling die anderen aan mijn kinderloosheid geven, is ongekend veroordelend en bizar bovendien. ‘Jij hebt toch geen contact meer met je ouders? Zou het niet ‘gewoon’ daarmee te maken hebben?’ Alhoewel ik het lachwekkend vind om anderen te zien toeslaan met hun gefantaseerde pseudopsychologie, raakt dit toch wel een gevoelige snaar bij mij. Mijn complete bestaan wordt met zo’n kutopmerking gedevalueerd tot een levenslange vergelding voor een vervelende jeugd.
Rolverdeling
‘En je partner dan? Wil die geen kinderen?’ Naast het feit dat anderen hier wat mij betreft niet naar hoeven te vragen op een verjaardagsfeestje alsof ze vragen naar je werk, voelt het als een steek in mijn hart. Ja, natuurlijk blijf ik jarenlang bij dezelfde, wetende dat hij niets liever wil dan een kindje met mij op de wereld zetten. Ik manipuleer hem keihard. Ik beloof al jaren dat ik hem een levensvrucht zal schenken, maar stel het stiekem gewoon lekker uit totdat het niet meer kan – nog maar een paar jaar te gaan! Uit volle macht probeer ik het beschaafd te houden en antwoord in de trant van: ‘Daar hebben we het natuurlijk vaak en goed met elkaar over gehad.’
Schuldgevoel
‘Ik ken vrouwen die intens verdriet hebben omdat het niet lukt om een kindje te krijgen.’ Deze staat in de top-3 van meest absurde reacties wanneer ik aangeef geen moeder te zijn. ‘Of ik mij wel realiseer hoe mooi het is om moeder te worden, en hoe pijnlijk het is voor anderen die dat wel willen maar niet kunnen?’ Echt waar, het is mij meermaals gezegd. Ik word hiermee ter verantwoording geroepen voor andermans verdriet. Ik zou het moederschap wegwuiven met het gemak waarmee je een biertje afwimpelt omdat je je dronken voelt. Terwijl ik dus eigenlijk net zo lang zou moeten doordrinken totdat er eens iets bijzonders gebeurt.
Kinderhater
‘Hoezo? Houd je niet van kinderen?’ Ook zo’n fraaie interpretatie. Ik vind kinderen leuk; de grote leuker dan de allerkleinsten. Ik praat graag met ze. Ze laten me zien hoe ongelooflijk ontwapenend het is om nog niet volgestopt te zijn met beklemmende normen en onderscheidende waarden. Kinderen hebben geen of misschien één verborgen agenda – ‘ik wil snoep’, en dragen geen foundation. Uitzonderingen daargelaten hoor, want met een kind van 8 dat opschept over zijn gloednieuwe iPhone 11 of elektrische fiets ter waarde van 2000 euro kan ik niet zo veel. En als zo’n kind dan ook nog eens anderen naar beneden haalt omdat zij blij zijn met een voetbal van de speelgoedwinkel en een boomhut van afvalhout, haak ik af. Uiteraard pas nadat ik dat kind daarop van ‘opbouwende’ repliek heb gediend.
Lichaamsbeeld
‘Ben je soms bang dat je lijf verandert?’ Dit is de allerergste. Er bestaan dus mensen die denken dat striae, cellulite, pigmentvlekken en blijvend vijf kilo zwaarder zijn mij ervan weerhouden om moeder te worden. Het enige dat ik daarop kan zeggen, is dat ik dat toch al allemaal heb. Zónder zwangerschap. Dat heet ouder worden. Dat hoort bij vrouw zijn. Dat is – wat mij betreft – de perfectie van het vrouwelijk lichaam: de hormonale sporen die het leven erop achterlaat. Het feit dat mensen denken dat ik mijn confectiemaat belangrijker vind dan het volgen van mijn hart, doet mij zeer. Het is van een belachelijk leeg kaliber. Ik heb een boodschap voor ze: Wie ben jij om mij te veroordelen? Ik ben vrouw en partner, maar geen moeder. En dat, lieve mensen, maakt mij tot wie ik ben.