Gisteren at ik achtereenvolgens yoghurt met kaneel en banaan, crackers met avocado, volkoren brood met ei en een bonenschotel met oude kaas. Even voelt alles desastreus aan. Ik ben een ongelooflijk ongezond vreetmonster. Correctie: de fitspirationhype doet mij dit aan. Stralende troetelbeertjes met talloze items, blogs en vlogs. Peuterpraat over slank, mooi, verstandig. Los van het feit dat ik er geen kilo mee afval, pomp ik volgens die dwangeters continu allergenen, gifstoffen, suikers en vetjes in mijn lijf. De wanhoop slaat toe; hoe kom ik volgens hen in godsjezusnaam mijn leven door met een gezond lijf, zonder honger? Dit kan niet anders dan met gebakken lucht zijn.
Ik las laatst dat banaan per honderd gram maar liefst twaalf gram suiker bevat. Daar kan ik twee zakjes LiGA KinderBiscuits voor leegeten. En schokkend nieuws over kaneel: het bevat couramine, een plantengifstof met bloed verdunnende werking. Als ik dit dagelijks door mijn yoghurt roer, moet ik me dus vooral niet bezeren, dan bloed ik dood. Weliswaar eiwitrijk maar verdomd lastig om achteloos uit de schappen te trekken, is die yoghurt. Mager of halfvol, Grieks, Bulgaars of Scandinavisch? Soja of kokos misschien, of toch kefir? Kies ik voor mager dan kies ik voor suiker. Het spelletje is eindeloos, want: kies ik suikervrij, dan kies ik vet. Deskundige hongerfans, eh fitfluencers, zeggen dat dit is hoe de suikerverslaving van mijn lijf zijn lijder maakt.
Crackers dan. Met speltcrackers kan toch niet veel mis zijn. Niets blijkt minder waar. Een hoeveelheid koolhydraten die daarin zit! De avocado noemt toppertje Fajah Lourens trouwens een wolf in schaapskleren. Een gevaarlijke calorieënbom. Vermijden of beschouwen als volledige maaltijd. Honger! Anders kom ik natuurlijk nooit in shape. Voor brood ben ik inmiddels bang: het zet aan, bevat varkensharen en ik ga er volgens paranoïde specialisten van dood. En dat ei. Is het ontrafelen van de cijfercode al klotewerk, achterlijke fipronil-affaire, de aangegeten cholesterolwaarde krijg ik amper weggewerkt.
Bonen – door velen ondergewaardeerd – zijn erg voedzaam. En laxerend. Daarbij schaden de antinutriënten die erin zitten mijn lichaam. Ze plakken aan mijn lijf en maken de boel stuk. Ik voel hoe de koolhydraten zich vastzuigen als een klapzoen van mijn oudtante. Op dijen, heupen, buik. Zeg maar overal behalve daar waar ik wat meer kan hebben. De oude kaas die de schotel zo lekker maakt is natuurlijk helemaal belachelijk: te zout, te vet. Nee, liever gebruik ik volgens foodbloggers een lichter alternatief: hüttenkäse. Laat maar zitten.
Terwijl ik over mijn dagmenu schrijf, denk ik met weemoed terug aan vroeger. De tijd waarin ik onbeperkt en ongegeneerd tijgerbrood, cola, macaroni en gebakken aardappels kon nuttigen zonder aan te komen. De jaren waarin ik niet verder kwam dan pasta, stamppot en soep met brood als doordeweekse maaltijd. Tegenwoordig moet ik tellen: koolhydraten, suikers, vet. En opletten: gluten, lactose, vrije radicalen. Ik word er schijtziek van en geen pond lichter. Vanaf heden mijn motto: zondigen als ik wil, vroeg naar bed bij schaamte en extra sporten bij schuld. En mindfucken, dat doen wannabe fitgirls thuis maar. Of in hun Facebookgroepjes en Instagrammetjes.