De bus kan de perfecte plek zijn om menselijk gedrag te observeren. Dat bleek laatst maar weer eens, toen ik een gedeelte van mijn reistraject met de bus aflegde. Tijdens een rit van veertig minuten zag ik alles wat je leert over omgangsvormen en fatsoen. En vooral ook over het keihard negeren ervan. Tussen het centrum van de stad en de eindbestemming van mijn reis ontvouwde zich een magisch spektakel.
Het schouwspel begon met de man in de vierzits voor mij. Ik zag – dacht ik – niet goed wat hij deed, of eigenlijk wel maar wilde dit het liefst negeren. De kanjer zat namelijk lekker uit zijn neus te vreten. Iedere vangst hield hij omhoog op zijn vingertop en keurde hij als een controleur. Vervolgens draaide hij er tussen duim en wijsvinger een balletje van en stopte dit besmuikt in zijn mond. Op zich al heftig genoeg om te doen, omgeven door medepassagiers in een redelijk volle bus. Het kan nog erger. Dit prachtexemplaar deed het met zijn dochtertje op schoot. Nietsvermoedend zat zij – hooguit zes jaar oud – aan een lolly te zuigen, terwijl papa boven haar hoofd zijn neus grondig aan het uitgraven was.
Schuin tegenover de neusvreter zat een jongen van een jaar of elf. Stil en onderuitgezakt. Het kwartje viel niet gelijk; later realiseerde ik mij dat dit zoonlief moest zijn. De knul keek overal behalve in papa’s richting. Had niets door. Best vreemd, maar al snel ontdekte ik waarom er geen contact was tussen deze tiener en diens vader. Zijn aandacht ging ergens anders naar uit. Naast hem, aan de andere kant van het gangpad, zaten twee meisjes. Zo’n zestien jaar oud. West-Fries dialect, aan de schoudertas geclipt knuffeldier, flinke laag mascara, paars en platinablond haar. Druk in gesprek. Luid en duidelijk. Zij hadden het niet over Facebook, stiekem uitgaan, beugels en bh’s. Nee, deze ladies bespraken hun seksleven. Met nogal grafische verhalen.
‘Nee, ik wilde wel hoor, maar was gewoon bang joh. Hij was zo lief. We deden het pas na een half jaar en weet je: het was supertof’. Dat klonk adequaat, zelfs een beetje aandoenlijk. Het wierp me terug in de tijd, naar mijn eigen puberteit en alle bijbehorende toestanden. Vriendjes en intimiteit, gestuntel en verliefdheid. Helaas ontkrachtte hetzelfde meisje een paar minuten later alle romantiek. ‘Gatverdamme, zo’n piemel is dus echt lelijk. Klopt toch niet. Niet normaal. En hij is nog klein ook’. Bam. Hoogstens zeventien jaar oud en een penis devalueren. Ik dacht niet dat het er vroeger, toen ik zo jong was, ook al zo toedeed. Die size does matter-kwestie tenminste. Ondertussen werden de ogen van de tienerjongen alsmaar groter.
Ik zag de paniek. De twijfel sloeg toe bij ‘m. Thuis zou hij direct op inspectie gaan. En misschien ook nog even op Google zoeken naar nuttige informatie over grootte en lengte. Van zijn vader moest hij het nu niet hebben; die was te druk met sociaal onvaardig zijn. Hij dook in zijn telefoon, het schaamrood op de kaken. En toen, alsof het nog niet erg genoeg was, kwam naast hem een gezelligerd zitten. Aan de raamkant natuurlijk, dus eerst werd er onverkwikkelijk over de jongen heen geklauterd. Het gozertje had al die tijd geen telefoon in zijn hand gehad, tot nu. Desondanks stak de zeikerd naast hem direct van wal. Tegen zijn vader. Dat het schandalig was hoeveel tijd kinderen verdeden met apps en spelletjes. Ze zouden eens wat meer contact moeten hebben met hun omgeving.
Het liep helemaal vast in de vierzits voor me. Vader sputterde dat ze er bij de volgende halte uit moesten. Dochter draaide haar gezicht naar papa toe en vroeg of ze nog een ijsje gingen halen. De tienerzoon had waterige ogen en stopte – nota bene – zijn telefoon terug in zijn jaszak. Gewend aan afwijzing en onzekerheid, zo te zien. De zeikerd, die bleef steken bij hangjongeren, allochtonen en hondenstront, zag er verhit uit. Er werd onbesuisd op de stopknop gedrukt door vader. Dochter werd van schoot gebonjourd en zoonlief stond al bij de uitgang van de bus te trappelen om uit te stappen. Ze verdwenen gehaast. Het had iets kolderieks. Bij de volgende halte ging ook ik eruit. Wat een magistraal staaltje mensengedrag was dit. Het kan allemaal in de bus. Ik kijk nu al uit naar het volgende reisje.