Er zit een scherp randje aan de vulling in mijn kies. Met mijn tong controleer ik minstens tweemaal daags of er iets aan veranderd is. Dat is nimmer het geval; toch blijf ik voelen. Waarom is dat toch?
Soms doe ik het wanneer ik in gedachten verzonken wacht op de trein. Ik doe het wanneer ik een boek lees en ook na het eten natuurlijk. Even de tanden en kiezen nalopen op etensresten en hé: ‘Daar is het ribbelrandje weer’. Het voelt niet als dwang – angst voor desastreuze gevolgen als ik het niet doe blijft uit, maar misschien is het een geval van lichte drang.
Ik stond nog wat te mijmeren over mijn idee op een andere golflengte te communiceren met mijn omgeving toen ik het weer deed. Het randje zat er nog. De spullen schoven tergend langzaam voorbij op de band. Ik pakte alvast mijn bonuskaart en boodschappentas. Nog niet alles was gescand, maar ik begon met het inpakken van de tas. Inmiddels lag de helft van mijn spullen aan het eindstation van de kassa als een berg kroelende peuters over elkaar heen te draaien. Even voelde het alsof het leven veel te snel ging voor me.
Thuis friemelde ik nog wat met mijn tong langs de ribbelrand van mijn kies. Op televisie kwam de trailer van Koffietijd voorbij. Oh, hoe irritant ik die Loretta Schrijver vind. Deze vrouw is hoogopgeleid en al 30 jaar actief in de mediabranche en gedraagt zich toch als wereldvreemde kleuter. Mijn God, Jeroen, wat zag jij wat ik niet zie? Ze kondigde het mannenpanel aan, dat de volgende ochtend zou komen praten over seks. Spannend. Not.
De tandarts zegt mij bij iedere halfjaarlijkse controle dat het randje verwijderd kan worden. Nee dus. Geen geklooi aan mijn gebit zolang er niks levensbedreigends aan de gang is. Daar heeft een gepensioneerde en later – vlak voor mijn operatie – ‘toch maar weer’ parttime teruggekeerde, seniele kaakchirurg met een medische misser voor gezorgd, voor deze angst. Iets met een aanprikte zenuw, vastgehechte wang en voor altijd gevoelloze rechterhelft van mijn tong. Het scherpe ribbeltje mag blijven.
Misschien is het ritueel met de tong en de ribbelrand mijn interpretatie van mindfulness: geen rozijn maar een ribbel. Ik word er in ieder geval lekker rustig van. Net als van nagelbijten, nagloeien met tijgerbalsem, vogelgeluiden om 05.00 en 17.00 uur en hardcore. Dat laatste is geen geintje.
Zen.